قنات (کاریز)اختراع ایرانیان

سابقه حفر قنات سابقه ای بیش از 2500 سال در ایران دارد که قدیمی ترین اقوام ایرانی در تهیه آب از روزگار باستان از این طریق استفاده می کردند وایرانیان را مبتکر آن می دانند.

جهت احداث قنات در در پای کوه ها ویا در دامنه های باشیب مناسب چاهی به قطر یک الی دو متر وعمق بیش از 150 متر به نام مادر چاه حفر می کردند (عمق مادر چاه  یکی ازقنات ها در گناباد حدود 350 متر است)سپس در مسیری که به سوی کشتزارها یا روستای مورد نظر ختم می شد چاه های متوالی در امتداد هم با فاصله های تقریبا مساوی توسط کارشناسان متخصص مسائل قنات که مقنی نامیده می شدندحفر می گردید.خاک این چاه هارا در گرداگرد ودهانه چاه می ریختند وشکل مخروطی ایجاد می شد که بی شباهت به دهانه های قلل آتشفشانی نبود تاآب باران به درون چاه نریزد عمق چاه ها از مادر چاه تا مظهر قنات به تناسب شیب زمین کم شده تا جایی که در مظهر قنات این ارتفاع به صفر می رسید.